Przejdź do zawartości

Opactwo Payerne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Opactwo Payerne
Abbaye de Payerne
Ilustracja
Kościół opactwa
Państwo

 Szwajcaria

Miejscowość

Payerne

Kościół

rzymskokatolicki

Rodzaj klasztoru

opactwo

Właściciel

benedyktyni

Data zamknięcia

1536

Położenie na mapie Szwajcarii
Mapa konturowa Szwajcarii, po lewej znajduje się punkt z opisem „Opactwo Payerne”
Ziemia46°49′14″N 6°56′14″E/46,820556 6,937222

Opactwo Payerne (fr. Abbaye de Payerne) – częściowo zachowany klasztor w Payerne, w kantonie Vaud w Szwajcarii.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Klasztor został ufundowany około 962 r. w Królestwie Górnej Burgundii, prawdopodobnie przez cesarzową Adelajdę jako miejsce pamięci w miejscu pochówku jej matki królowej Berty Szwabskiej, która współfinansowała powstanie klasztoru. Został on podporządkowany opactwu w Cluny jako jeden z pierwszych klasztorów filialnych. Był bogato wyposażony przez królów Burgundii i cesarzy i posiadał rozległy majątek ziemski. W 1033 r. Konrad II Salicki został koronowany na króla Burgundii w klasztorze Payerne[1].

W XIII wieku Payerne znalazło się pod wpływem książąt sabaudzkich. Stopniowy upadek klasztoru rozpoczął się w XIV wieku i nie powstrzymało go nawet nadanie mu rangi opactwa przez antypapieża Feliksa V w 1444 r. W 1536 r. Payerne przeszło pod panowanie berneńskie, a wprowadzona wówczas reformacja spowodowała kasatę opactwa i zniszczenie lub przebudowanie zabudowań klasztornych. Opuszczony kościół opactwa zawdzięczał swoje przetrwanie przeznaczeniu go na cele świeckie (magazyn w XVII i XVIII wieku, koszary, gimnazjum, więzienie i archiwum w XIX wieku). Budynek został objęty ochroną pod koniec XIX wieku, a prace konserwatorskie rozpoczęto na początku XX wieku. Z dawnych budynków klasztornych na południe od kościoła opactwa zachował się tylko dom kapituły z początku XVI wieku[1].

Dawny kościół opactwa jest przykładem architektury kluniackiej i największym zachowanym kościołem romańskim w Szwajcarii. To bazylika trójnawowa z transeptem i półkolistą absydą. Nawa zamknięta jest przedsionkiem (z freskami z Sądu Ostatecznego z XIII wieku) i kaplicą św. Michała na piętrze. Od wschodu znajduje się Kaplica Zmartwychwstania Pańskiego ozdobiona malowidłami ściennymi z XIII wieku (Zwiastowanie, Boże Narodzenie, Modlitwa na Górze Oliwnej i Wniebowstąpienie). Wieża została przebudowana w stylu gotyckim po pożarze w XVI wieku. Bazylika ma 67 m długości. Wysokość nawy głównej wynosi od 14 do 15,2 m, wysokość chóru wynosi 16,8 m, a wysokość do szczytu wieży wynosi 63,4 m.[1]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]